Banlung, ná

Ja, er is niet voor niets een vóór en een ná. De jungletocht was letterlijk en figuurlijk een breekpunt. Het klinkt heel ellendig, maar zo begon het absoluut niet. In de stromende regen werden we naar het vertrekpunt gebracht, waar onze ranger op ons stond te wachten. De eerste tijd voerde door het bos, langs rijstvelden, langs een eenzame boerderij, we hebben een paar aapjes gezien hoog in de takken van de bomen, we hebben een gigantische spin op veilige afstand bewonderd. Dit alles in redelijk warm weer. Op een gegeven moment waren we drijfnat van het zweet. Maar geen nood, we hadden water en redden ons goed. In een verlaten boerderijtje met veel kippen, honden, een kat, varkens en iets later een paar bewoners die arriveerden, hebben we lekker geluncht. Klinkt goed hè? Maar ergens onderweg kwamen we mieren tegen. Nou zou je denken, mieren, waar heb je het over. Maar deze mieren waren groot, zwart, en verspreid over 5 meter naar beneden lopend terrein. Ik had inmiddels mijn sandalen aan, omdat die meer geschikt waren om door het water te lopen (wat we inmiddels ook hadden gedaan). Nou ben ik al niet zo snel met afdalen met mijn zwakke enkels en knieën, en nou moest ik dus door 5 meter mieren waden. En die mieren, die bijten dus écht, volgens onze gids erger dan de bekende rode mieren. Dus... al krijsend (ja, die beten deden pijn!) ben ik afgedaald. De ranger heeft alle mieren van me afgeslagen want die bleven ook maar gewoon doorbijten en ik bleef maar schreeuwen. En toen moest Harry dat stuk nog door. Denk maar aan de knabbelvisjeservaring; hoe harder ik schreeuw, hoe minder hij wil. Maar ja, nou moest ie wel. Gelukkig had hij nog mierbestendiger schoenen aan dan ik, dus hij kwam er iets beter vanaf, maar ook hij had een beet of wat te pakken. En dat blijft dus echt gewoon nog een kwartier doorbranden. Reden genoeg om de anderhalve dag die nog volgden, uit te kijken voor die krengen!
Uiteindelijk arriveerden we bij de campsite. Na nog een vreselijke rivier door te moeten waden, moest er nog een onderkomen gebouwd worden voor onze hangmatten. Inmiddels begon het ook weer te regenen, dus in de stromende regen zaten we maar een beetje te wachten tot... ja, geen idee waarop. Maar ook dat ging weer over. Inmiddels was alle kleding modderig en doorweekt, maar we hadden avondeten en onze gids was zo vriendelijk geweest om voor rijstwijn te zorgen. Aangezien Cambodjanen totaal niet tegen drank kunnen, is dat een erg grappig avondje geworden met het zingen van Nederlandse liedjes door het duo Harry & Marjolein versus het zingen van Cambodjaanse liedjes door het duo gids (Vichyka) en Powerranger. Op enig moment kwam een vuurvliegje langs en dat was ook wel een heel apart gezicht, zo'n lampje in de pikzwarte duisternis.
Na een niet zo goede nacht in de hangmatten (Harry was te lang voor de hangmat en mijn buurvrouw lag véél te dicht naar mijn zin tegen me aan) braken we de volgende dag in de stromende regen het kamp op en toen begon het afzien. Eerst door een schorpioen die bij mijn hangmat tevoorschijn kwam toen ik deze losmaakte. Blijkbaar een giftig klein monster, want toen Vichyka het beest doodmaakte zei hij dat we, als we gestoken zouden worden, de hele dag zouden huilen. Nou deden we dat uiteindelijk toch wel... want het is niets leuk om door- en doornat door de jungle te klauteren en door riviertjes te banjeren terwijl je moe bent. Ik heb later een video teruggezien die Harry heeft gemaakt tijdens een rustpauze en als ik mezelf zie dan schrik ik ervan. Ook Harry ziet er niet al te florissant meer uit. De paden waren zo glad als ijs en uiteindelijk ben ik ook gewoon onderuit gegaan en natuurlijk op een omhoog stekende steen terecht gekomen; auw! Kortom: voor ons geen jungletochten meer, dat weten we zeker! Al dat grenzen verleggen is wel leuk, maar dit was gewoon te vermoeiend en onder te slechte omstandigheden.

De dag na de jungletocht zijn we naar Phnom Penh gegaan in een mini-van. Dit was de 5 dollar extra ook weer niet waard, want je wordt nog erger door elkaar gehotst dan in de bus en ook nu was er weer een kotsfestijn aan de gang in de stoelen achter ons. Aangekomen in Phnom Penh in een aganebbishotel (maar ja, wat wil je voor 8 dollar per nacht) zijn we heerlijk naar de KFC gegaan voor een Westerse maaltijd. Toen hadden we weer energie om op zoek te gaan naar het schaduwpoppentheater, iets waar we toen we een week of wat geleden in PP waren, niet aan toegekomen waren. Anderhalf uur later hadden de tuktukchauffeur en wij het eindelijk gevonden, gelukkig nog op tijd voor de voorstelling. Dat was dan wel weer erg de moeite waard, de dans was mooi en het uitgebeelde stuk van het verhaal van Hanuman was ook prima, we hebben genoten van dit stukje cultuur!