Het onderweg zijn was het leukst... toch?

Degene die ooit heeft uitgevonden dat het onderweg zijn het mooiste was aan een reis, heeft duidelijk nooit een bus van Bangkok naar Sihanoukville genomen. Dat is namelijk niet één bus, maar dat kunnen er een hele hoop worden en niet alleen bussen. Toch is dit de moeite van het beschrijven waard, dus daar komt ie.
's Morgens om 8 uur werden we opgehaald bij het hotel voor de tweedaagse reis (met overnachting) naar Sihanoukville. Niet met een busje of bus, zoals beloofd door de reisorganisator, nee, we mochten nog een kilometertje of zo lopen naar de plek waar de bus wel stond. De bus mocht er zijn: een VIP-bus, rijkelijk gedecoreerd aan de buitenkant met Finding Nemo-taferelen. Nadat we alle andere reizigers hier en daar hadden opgepikt, vertrokken we. Na een paar uur stopten we bij een overkapping, waar we het aan hebben gedurfd om een warme maaltijd te nemen. Het was lekker pittig (hopelijk) rundvlees met rijs, niet te vet én onze darmen hebben het overleefd. Eigenlijk een goed maaltje! Na een half uurtje gingen we weer verder. We arriveerden in de middag bij de ferry naar Koh Chang, een zonovergoten Thais eiland, waar het ons lot bleek om samen met Harry/Henry (een Engelse jongen die ook naar Sihanoukville moest) overgeladen te worden in een pickup, waarvan de achterkant was omgebouwd naar zitplaatsen. Oke, geen bus meer dus, maar een ritje met nauwelijks Engels sprekende Thai onderweg naar... zegt u het maar, wij hadden geen idee. Op zich was het wel lekker om achterin de pickup uit te waaien na de rit in de bus. We hadden voldoende ruimte en het was mooi weer. De pickup bracht ons naar het busstation in Trat. Daar werden we overgeladen in een mini-van (weer een nieuwe, nauwelijks Engels sprekende chauffeur, bestemming voor ons weer onduidelijk). De mini-van bracht ons naar de grens. De chauffeur zette ons af en vertelde ons dat hij ons aan de andere kant van de grens weer zou zien. We vonden dat wat raar, maar begonnen te wennen aan deze gang van zaken en natuurlijk was de chauffeur er uiteindelijk niet, maar werden we weer opgewacht door een andere transporteur (dit keer met een personenauto). Maar... eerst de grens over! Eerst Thailand uit zien te komen. Dat viel mee; een kwestie van de departure forms inleveren, een stempel in het paspoort krijgen en we konden doorlopen naar niemandsland. Bij de Cambodjanen aangekomen kregen we eerst een check door een health officer, oftewel we moesten 20 Baht betalen (ca. 50 cent), hij wees met een thermometer naar ons voorhoofd en verklaarde ons gezond. Geel formuliertje binnen, en door naar de volgende post. Hier schoot een buitengewoon aardige Cambodjaan toe om ons te helpen. Hij vroeg om onze paspoorten en vulde de benodigde formulieren in. We moesten onze vingerafdrukken in gaan leveren, een pasfoto geven, 1200 Baht per persoon betalen (ca. 30 dollar) en alles zou goed komen. Ware het niet dat we gisteren al onze Bahtjes opgedronken hadden, omdat we klaar waren in Thailand. Dus moest ik terug naar Thailand om te pinnen. Ook weer leuk, je levert je paspoort gewoon weer even in bij de Thaise douanier, zegt 'ATM', gaat pinnen, haalt je paspoort weer terug en kunt je geld afgeven bij de Cambodjanen. Tja, wat zal ik ervan zeggen? We zijn het land binnen gekomen. Vervolgens wilde de aardige Cambodjaan een tip (= fooi), daar vroeg hij gewoon om. Ik kon niet zeggen dat ik geen geld had, aangezien ik net was wezen pinnen en ik van hem wisselgeld had gekregen. Dus heb ik hem wat geld gegeven, toen wilde hij van Harry ook, dat kreeg ie natuurlijk niet omdat ik genoeg gegeven had voor twee personen vond ik. Hij keek wat ontevreden en de volgende vraag was: "Do you want to smoke some weed?" Recht voor de douane. Zei ik laatst: rare lui, die Thai? Moet je de Cambodjanen meemaken. Aangezien het ons niet wijs leek om in drugs te gaan handelen bij eerste aankomst in Cambodja, op 1 meter afstand van het douanekantoortje, zijn we maar doorgelopen. Naar de Mercedes die ons naar het hotel in Koh Kong bracht. En nu waren we dus nog maar halverwege de reis! Houden jullie bij hoeveel vervoersmiddelen we al gehad hebben???
Het beste aan het hotel was het ontbijt en de avondmaaltijd. De kamer had alleen koud water, een van de handdoeken stonk naar kippenpoep (dat heb ik pas een paar dagen later met Harry gedeeld, het zou de hotelervaring niet beter gemaakt hebben op dat moment) en de klamboe is inmiddels gebruikt (bedankt Frank & Tamara!).
De volgende ochtend moesten we al vroeg weer op omdat we een bus moesten halen. In de stromende regen gingen we met de tuktuk naar de verzamelplaats. Na een kwartiertje reed er een bus voor en daar gingen we weer. In de regen over bergweggetjes, mijn sterke kant! (NOT...!) De paniek viel dit keer wel mee, de chauffeurs in Cambodja lijken iets minder suïcidaal te zijn dan ze in Vietnam waren. Er viel veel te zien; dezelfde soort natuur als in Vietnam, bordjes die een waarschuwing in leken te houden (maar aangezien ik nog geen Cambodjaans spreek, weet ik dat niet zeker, waren het waarschuwingen voor mijnen???), rijstvelden, houten huisjes op palen, en eindeloze jungle. Wat een natuur.
Zoals we inmiddels gewend zijn, pikte de bus onderweg nog wat passagiers op. Helaas was dat later weer ons eigen lot; in the middle of nowhere werden we bij een rustplaats de bus uit. We zouden opgehaald worden door een mini-van. Volgens de buschauffeur mocht de bagage nog even in de bus blijven, maar aangezien de bus later onaangekondigd wegreed en de man die alles voor ons regelde ook spoorloos verdween, waren we wel blij dat we de rugzakken toch maar vast uit de bagageruimte hadden gehaald. De mini-van zou ons over 20 minuten ophalen. Nou, niet dus. Een uur of anderhalf? later verscheen er een mini-van, die inderdaad ons moest meenemen. Maar dat gaat echt stap voor stap. Eerst alle mensen verzamelen. 5 minuten wachten. Rugzakken achterin leggen, alle passagiers laten instappen. 15 minuten wachten. Harry en de andere rokers doen een sigaretje; nee, we gaan nu, uitdrukken die sigaret (zonde!). Oh nee, toch weer 10 minuten wachten. Dat rokertje had best opgerookt kunnen worden. Navraag: ja, we vertrekken nu. En hoe. Wat een slakkentempo, over wegen vol flinke gaten en modder, en dat is dan de snelweg. De chauffeur van de mini-van kijkt bezorgd en chagrijnig; volgens ons is er een technisch mankementje aan het busje. De Amerikaanse pensionado (70+, was builder tot z'n 40e maar had toen voldoende geld binnen en zit nu met name in Azië, want zo doet hij langer met zijn maandelijke cheque en hij vermaakt zich prima hier) zegt het treffend: "Everybody passes!" oftewel echt iedereen haalt ons in. Harry en ik vallen weer eens in slaap (dat doen we veel tijdens transport, blijkbaar zijn we moe of vinden we het niet spannend genoeg :) ) en enkele uren later slaat de chauffeur toe met een prachtig aanbod: voor 1 dollar brengt hij ons direct naar ons hotel. Nou, prima denken wij. Helaas zet hij ons vervolgens af bij Malibu Restaurant in plaats van bij Malibu Bungalows. Dus nemen we voor 3 dollar een tuktuk naar onze uiteindelijke bestemming.
En nu de quizvraag voor dit verslag (je voelt 'm misschien al aankomen): hoeveel vervoersmiddelen hebben we moeten doorstaan om de reis van Bangkok naar Sihanoukville te maken? Het juiste antwoord mag je in de reacties kwijt!