Waar zijn we gebleven?

Volgens mij waren we de laatste keer gestrand in Saigon en wilden we gaan eten. Nou, dat is gelukt. In de Barbecue Garden, erg kitscherig met lampjes in de bomen en zo, hebben we lekker gegeten, je kon zelf barbecuen aan tafel (bbq zat in het midden van de tafel ingebouwd) dus daar hebben we Vietnamese stukjes beef zitten roosteren onder het genot van een Saigonbiertje en watermelonjuice, Harry's favoriete drankje inmiddels. De volgende dag konden we met de bus naar Dalat, een busreis van 5,5 uur (dacht Lonely Planet, maar dat werden er 7). Waar ik natuurlijk niet over nagedacht had, was dat ik in een bus moest zitten en dat Dalat in de bergen lag. Oftewel, mijn Marokkotrauma kwam in volle hevigte terug op die bergweggetjes met haarspeldbochten en dat maakte voor mij (en een beetje voor Harry) de reis een stuk minder relaxed. Maar goed, uiteindelijk kwamen we in Dalat aan in een prachtig hotel, Hotel Du Parc, helemaal in oude Franse stijl met een antieke Franse open lift en lange gangen, het leek wel op een hotel uit een horrorfilm, maar dus wel heel mooi aangezien het hotel nog gewoon bewoond was. :) We zijn vanaf het busstation naar het hotel meegereden met Easy Peter, een Easyrider die zelfs wat Nederlands sprak en erg aimabel was. Harry had weer z'n momentje; achterop de motorbike! 's Avonds zijn we Dalat even ingeweest, met trui aan! Het klimaat is dus zo verschillend, dat het gewoon koel was en de lange mouwen geen overbodige luxe waren. Er is zowieso heel veel verschil in landschappen. Van het stadse van Saigon naar de moerassen van de Mekongdelta naar het overvloedige groen van de bergen en de volgende dag bracht ons naar de zee. Wat een afwisseling in een en hetzelfde land! In een bar in Dalat dachten we te loungen, maar de versie van Vietnamezen voor loungen betekent dat de dj de dancemuziek keihard zet en daar mag je dan naar zitten luisteren. Gelukkig kwam er later een livebandje (die zelfs goed zongen) en kon Harry de blote buiken van het Vietnamees vrouwelijk personeel bewonderen, dus had Dalat toch nog z'n charme. Dalat is een stuk toeristischer, ook voor de Vietnamezen zelf. Die lopen te flaneren alsof het Scheveningen is en er is zo'n leuke toeristenmarkt met allerlei meuk, helaas nog steeds geen lepeltjes gevonden moeder, maar we hebben de hoop nog niet opgegeven!
De volgende dag zaten we om 8 uur weer in de bus, dit keer naar Nha Trang. En dacht ik dat de vorige busreis erg was, het kan altijd nog erger. Buiten het feit dat de chauffeur zeker net zo slecht reed als de vorige (hij had binnen 10 minuten na vertrek een taxi te pakken, die bleek het principe dat grote vervoersmiddelen voor kleine gaan niet begrepen te hebben, dat is namelijk volgens mij de enige verkeersregel die hier is) bleken verschillende Vietnamezen nogal gevoelig voor busschommelingen. Dus met veel kuilen en haarspeldbochten resulteerde dit in evenzoveel kotspartijen. Wat ik dan wel weer moet zeggen: Vietnamezen kotsen heel rustig en geruisloos in keurige plastic zakjes. Alleen het geboer erbij was wat minder smakelijk. Ik heb maar zoveel mogelijk weggeslapen van dit stukje van de reis en Harry heeft de prachtige watervalletjes onderweg, de ravijntjes, het landschap zitten bewonderen in een poging de gallucht niet te ruiken. Verder is nog leuk om te vermelden dat er een varkentje onderin de bus geladen werd. Toen hij uitgeladen werd was hij losgebroken uit het mandje waar hij inzat en kon de chauffeur op varkentjesjacht in de bagageruimte. Verder hebben we een omgeslagen tankauto gezien (bochtje te hard genomen?), was er een stuk van de bergweg verdwenen (waarschijnlijk door een modderstroom) en vinden de Vietnamezen het blijkbaar leuk om in de berm te parkeren op de meest ongeschikte plekken.
En toen waren we in Nha Trang, op tijd en volgens planning!