Harry shoots and runs

De volgende dag mochten we na een verrukkelijk ontbijt in het hotel plaatsnemen in de taxibus naar de Cu Chi tunnels. Tijdens de anderhalf uur durende rit werd een stop gemaakt bij een werkplaats voor gehandicapten. Nou zijn die wel zielig natuurlijk en wat ze maakten was erg mooi, maar ja, je durft dan nauwelijks af te dingen natuurlijk vanwege het hoge barmhartigheidsgehalte en als je niet afdong waren de prijzen wel erg onvietnamees! Dus hebben we onze weg weer vervolgd. De Cu Chi tunnels waren wel leuk. Er waren wat tafereeltjes uit de oorlog uitgebeeld en de gids (Lulu, eigenlijk Lucy maar dat leek te veel op Loosy en dat wou ze niet zijn dus werd het Lulu) legde een en ander uit. Harry's hoogtepuntje was natuurlijk het schieten. Hij heeft zich uitgeleefd met een volautomatisch machinegeweer M60, een AK47, een M16 en een karabijn. Het is vastgelegd op film en foto, dus als we terugzijn mag je meegenieten van Harry's stuitermomentje.
Mijn kick zat niet in het afvuren van de paar kogels van de AK47, maar in het voltooien van een ca. 100 meter lange tocht onder de grond. Grotendeels gehurkt, hier en daar kruipend en deels liggend heb ik me achter de gids aan door de tunnels van Cu Chi gewurmd. Af en toe waren de minilichtjes nauwelijks te zien. Om de 20 meter ongeveer was een uitgang voor als je niet meer verder kon of durfde. Een van deze uitgangenis door Harry gebruikt, omdat hij niet meer paste! De tunnel was wel breder gemaakt voor Europeanen, maar breedgeschouderde Harry kon zich echt niet meer smaller maken... Helaas! Ik ben gelukkig blijkbaar toch nog iets minder breed dus ik paste er wel door en heb de tocht voltooid, ondanks een echt wel benauwd momentje onder de grond toen het warm was en ik eigenlijk niets of niemand meer zag en iemand riep dat er een afstapje aankwam wat ik niet zag. Enfin, het moment dat ik weer boven kwam was echt supergaaf, dus dat was mijn momentje van de dag!
Na de tunnels hebben we uitgevonden hoe de bussen werkten om naar Vinh Long in de Mekongdelta te gaan. Ook een belevenis: je komt er met wat moeite achter welke bus je moet hebben, gaat vervolgens heel hard naar de bus rennen als die eraan komt, checkt voor de zekerheid even of het de goede is en dat was het. Een bushalte zoals bij ons is er niet; het is meer een kwestie dat er bussen komen voorrijden en als je snel genoeg bent dan kun je erin. Anders rijdt ie gewoon door.
Via een expressbus (gevonden met behulp van een meisje achter ons in de 1e bus die gelukkig Engels sprak, ze kon ons duidelijk maken dat we moesten overstappen. Wij vroegen ons al af waarom de buschauffeur zo moest lachen) zijn we in een uur of 3 in Vinh Long aangekomen. We hebben een guesthouse gevonden, zonder enige moeite, hebben ons laten overhalen om de volgende dag naar de Cai Be drijvende markt te gaan en te overnachten in een homestay (bij mensen thuis slapen dus) en zijn naar bed gegaan. Het was tenslotte al 10 uur 's avonds (niet lachen, we waren echt moe na al dat vroege opstaan en korte slapen van de afgelopen dagen).